Emri Sarajevë është një slavizim i fjalëve në turqisht për “vendi i guvernatorit” (saray), dhe qyteti ka edhe nofka si Damasku i Veriut dhe Jerusalemi Europian. Në lashtësi, zona u sundua nga Ilirët dhe kultura e Butmirit ishte e përhapur. Perandoria Romake e kishte këtë rajon pjesë të saj dhe, ashtu si pjesa tjetër e Ballkanit, edhe Sarajeva u përfshi nga pushtimet sllave.
Osmanët e themeluan qytetin në shekullin XV dhe vetë guvernatori jetonte në qendër të qytetit. Kjo është arsyeja pse mori emrin Sarajevë. Ai kishte arkitekturë tipike osmane në ndërtesa, në çarshi, dhe ishte një nga qytetet më të rëndësishme të rajonit, duke shërbyer gjithashtu si kryeqendër e vilajetit.
Në fillimet e shekullit XX, vendi dhe Sarajeva vetë bënin pjesë në Perandorinë Austro-Hungareze dhe kjo periudhë ishte një epokë e lavdishme për qytetin, pasi Sarajeva mori një pamje tjetër – atë europiane. U bë shumë e famshme pas atentatit në urën ku u vra Arqiduka Franc Ferdinand, ngjarje që ndezi Luftën e Parë Botërore. Më pas u bë pjesë e Jugosllavisë dhe në fund kryeqyteti i Bosnjës & Hercegovinës.

Zona përreth Mostarit njihet si një vendbanim i lashtë, por vetë qyteti i Mostarit përmendet për herë të parë në Mesjetë, edhe pse aty është gjetur një bazilikë e vjetër kristiane. Në shekullin XV, qyteti u formua në të dy anët e një ure, dhe nga fjala Mostar (që do të thotë “rojtarët e urës”) iu dha edhe emri vendit. Pranë ndodheshin dy qytete të tjera të vogla dhe së bashku me Mostarin, të gjitha bënin pjesë në Perandorinë Osmane. Mostari u zhvillua si një qytet në rrugën midis Adriatikut dhe Bosnjës qendrore të pasur.
Ashtu si shumica e qyteteve osmane, edhe Mostari u zhvillua dhe mori pamjen e një qyteti tipik osman, gjurmë që janë ende të dukshme sot. Ai mbeti pjesë e Perandorisë Osmane deri në momentin kur populli boshnjak fitoi pavarësinë nga osmanët.
Vetë rruga drejt Mostarit është një përvojë e mrekullueshme, me peizazhe të natyrës mahnitëse, ndërsa historia të mirëpret sapo të kalosh mbi Ura e Vjetër në Mostar.

Një nga vendet më të veçanta në brendësi të Bosnjës, pranë kufirit me Serbinë, është Višegradi. Duke u shfaqur si një qytet i rëndësishëm tregtar gjatë Mesjetës, nën sundimin e perandorit serb Stefan Dushan, Višegradi u rrit shpejt duke u bërë një nga qytetet më të rëndësishme të Bosnjës lindore. Rëndësia e tij e vazhdueshme vihet re sidomos në një nga atraksionet më të veçanta: Ura e Mehmed Pashë Sokoloviqit, e ndërtuar gjatë sundimit të Perandorisë Osmane në vitin 1577. Kjo urë ofron një pamje mahnitëse mbi lumin Drina, me brigjet e tij panoramike, dhe është bërë e famshme falë librit fitues të Çmimit Nobel “Ura mbi Drinë”.
Përveç këtij objekti të Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s, Višegradi është gjithashtu një nga qytetet ku mund të ndjesh dhe të shohësh nga afër një nga faqet më të errëta të historisë së Ballkanit – Luftën e Bosnjës.

Medjugorje është një qytet i vogël pranë kufirit me Kroacinë, me pjesën më të madhe të popullsisë me origjinë kroate. Nuk është një qytet ku mund të bësh shumë aktivitete, por konsiderohet si një nga vendet më të shenjta në Ballkan, për shkak të shfaqjes së Virgjëreshës Mari para gjashtë të krishterëve vendas që nga viti 1981. Ky fenomen është hetuar si nga ipeshkvijtë vendas, ashtu edhe nga vetë Vatikani, por pavarësisht kësaj, banorët kanë ndërtuar mjaft vende kushtuar adhurimit të Marisë, vende që do t’i vizitoni sot.
Shëtitja fillon në Vendin e Shenjtë, aty ku Maria u shfaq për herë të parë. Më pas, do të vizitoni Shtatoren e Shën Marisë dhe kishën e Shën Jakobit, një shenjt i shekullit XIX. Në mbarë qytetin do të ndjeni një atmosferë harmonie hyjnore dhe me siguri do të ndiheni më të qetë.

Legjislacioni i Bosnjës dhe Hercegovinës njeh tre popuj përbërës dhe 17 pakica kombëtare, të cilat përbëjnë rreth 2.73% të popullsisë së përgjithshme të vendit. Rreth 97% e popullsisë së Bosnjës dhe Hercegovinës përbëhet nga tre kombe autoktone përbërëse: boshnjakë, serbë dhe kroatë.
Grupet kulturore të Bosnjës dhe Hercegovinës ndahen në: 50.70% myslimanë, 30.75% ortodoksë dhe 15.19% katolikë romakë. Boshnjakët kanë qenë gjithmonë shumë tolerantë dhe mikpritës ndaj dallimeve fetare. Pothuajse çdo boshnjak është mendjehapur. Është e zakonshme në Bosnjë-Hercegovinë që fqinjët të vizitojnë njëri-tjetrin gjatë Krishtlindjeve apo Ramazanit, pavarësisht se cilës fe i përkasin.